پیشرفت از مرحله ۱ به مرحله ۲ می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. و هیچ راهی برای پیش بینی پیشرفت فردی وجود ندارد.

برای فرد مبتلا به پارکینسون گزینه‌های درمانی مختلفی موجود است. البته، درمان کاملی وجود ندارد؛ ولی داروها و گاهی جراحی می‌تواند مؤثر باشد.

در بیماران مبتلا به پارکینسون، عوارضی که تهدید کننده زندگی بیمار هستند افزایش می یابد، مانند موارد زیر:

برخی افراد اذعان کرده اند که با فعال بودن ، قدرت انعطاف پذیری و تعادل خود را به دست آورده اند.

روش‌های درمانی که برای پارکینسون به کار برده می‌شوند، برای کنترل علائم هستند؛ اما درمان قطعی آن هنوز ایجاد نشده است.

درمان مریضی پارکینسون خفیف نسبت به پیشرفته آسان‌تر است. معمولاً در این بیماری می‌توان با استفاده از داروها به میزان زیادی علائم بیماری را کنترل کرد.

در این مرحله ی پیشرفته، علائم شدید کمک های شبانه روزی را به یک ضرورت تبدیل می کند.

امروزه برخی از روش‌های جدید برای کنترل علائم عبارت است از:

بُروز مشکلات جدی در وضعیت قرارگیری اندام‌های بدن (مثلا خمیدگی شدید)

بیماری پارکینسون با وجود برخی علائم قابل تشخیص مشخص می شود. این علائم شامل لرزش یا لرزش غیرقابل کنترل، عدم هماهنگی و مشکلات صحبت کردن است.

افراد مبتلا به پارکینسون ؛ به منظور پیشگیری از عدم فعالیت ، به ورزش کردن نیاز دارند. حرکت کردن ، حرکات کششی و ورزش کردن ؛ می تواند به پیشگیری از تاثیرات ثانویه از قبیل موارد زیر کمک کند :

  با این حال ، آنها هنوز هم می توانند به اندازه کافی علائم را مدیریت کنند.

برای دفعه بعد که نظر می دهم نام، ایمیل و وب سایت من را در این مرورگر ذخیره کنید.

بسیاری از پزشکانی که این اختلال مغزی را تشخیص می‌دهند، برای طبقه‌بندی شدت بیماری پارکینسون با علائم بر مقیاس رتبه‌بندی هوهن و یهر تکیه می‌کنند.